'Nuancering van charismatische interesse'

Vandaag in het ND eindelijk een artikel waarin de charismatische interesse die er in de gereformeerde kerken is, wordt genuanceerd. Die nuancering komt van drs. A.L.Th. de Bruijne, docent ethiek aan de vrijgemaakt-gereformeerde Theologische Universiteit, die daarover een prachtig artikel in het tijdschrift De Reformatie geschreven heeft.

Ik heb het al eerder geschreven: er is veel vertroebeling in de discussies over de gaven van de Geest en de aandacht voor het charismatische. Vaak worden allerlei karikaturen opgeworpen, waar vervolgens tegen geschreven wordt. De Bruijne wil echter al die aandacht niet op een hoop gooien, integendeel:

[Hij] waarschuwt voor een globale manier van beoordelen en voor het algemeen typeren van wat er in kerken op het punt van charismatische vernieuwing aan de hand is. "Dat er binnen een gereformeerd kader ook gezonde charismatische accenten kunnen bestaan, zegt nog niet dat deze vandaag aan de orde zijn. Evenmin mag je echter je zorgen over schadelijke charismatische bewegingen automatisch doorvertalen naar wat zich voordoet in de gereformeerde kerken. Je moet je daarvan eerst een eerlijk beeld vormen. Waar gaat het al die bevlogen gereformeerden van tegenwoordig om?"

De universitair docent ziet drie stromingen: verlangen naar geestelijke vernieuwing (1), dwaling van hoogmoed en ongeduld (2) en verrijking van het gereformeerde (3).

Zelf voel ik me verwant aan vooral de eerste en in wat mindere mate de derde stroming. Over de eerste stroming zegt De Bruijne:

"De één verlangt ernaar dat God meer centraal staat in zijn leven en in zijn leven concreter merkbaar wordt. De ander zoekt vollere overgave aan Christus en zijn genade." Dit verlangen bestaat al langer, analyseert De Bruijne, en kreeg een stevige impuls door de aandacht die Aad Kamsteeg en anderen vroegen voor de Amerikaanse puriteinen. "Omdat vandaag de publieke aandacht niet op puriteinen maar op 'charismatici' gericht is, hecht dit verlangen zich vandaag aan hen vast. Maar zou er een andere beweging in de belangstelling staan, dan had deze net zo goed het kristallisatiepunt kunnen vormen."

Hierbij maak ik de opmerking, en dan spreek ik voor mezelf, dat mijn aandacht wél op de puriteinen gericht is. Ik mag graag boeken van Lloyd-Jones, Packer, Spurgeon en Piper lezen en deze namen staan juist voluit in de puriteinse traditie.

De Bruijne vindt dit verlangen positief, omdat het volgens hem bij de kerk en bij gereformeerde christenen hoort. Vanuit het besef van eigen armoede volgt een levenslang verlangen naar geestelijke vernieuwing, zo stelt hij. Bovendien komt het tegemoet aan een zekere schraalheid die in de vrijgemaakt-gereformeerde kerken sinds de jaren tachtig gesginaleerd wordt.

Naschrift: lees vooral het artikel van De Bruijne in De Reformatie!