Gaven van de Geest

Vandaag staat er in het ND een interview met prof. Maris met de titel: Nauwelijks écht gesprek over geestesgaven. Het onderwerp 'de gaven van de Geest' houdt me al een tijdje bezig en ik volg de discussies en artikelen dan ook met veel interesse.

Het grootste probleem in de hele discussie rondom de gaven van de Geest, en ook de doop met de Geest, is de vertroebeling. Soms vraag ik me wel eens af: wat is nu charismatisch? Wat bedoelt een pinkster-christen daarmee? Wat bedoelt een gereformeerd christen daarmee? Ik denk dat er al een heleboel gewonnen zou zijn als er gewoon eens iemand met een paar heldere omschrijvingen zou komen. Ik lees te veel karikaturen over en weer. En ook teveel tegenstellingen, die naar mijn mening geen tegenstelling (hoeven te) zijn. Om een voorbeeldje te noemen uit het genoemde artikel:

U stelt dat de grondslag van de Reformatie (alleen geloof, alleen genade, alleen Christus, alleen de Schrift) in het geding is. Waarom denkt u dat?

"Ik ben ervan overtuigd dat deze uitgangspunten van de Reformatie van groot belang zijn voor de geloofsbeleving. Door het geloof deel je in de volheid van het heil. Die hoef je niet via een apart traject van ervaringen te bereiken. In Jezus Christus heeft een gelovige alles wat hij nodig heeft. Dat komt onder druk te staan in het charismatische denkpatroon, waarin ervaringen een plaats krijgen naast Christus. Als je je toelegt op het persoonlijk verkrijgen van extra's van de Geest, om een rijkere ervaring in het geloofsleven te bereiken, ben je onbijbels en ongeestelijk bezig. In de Bijbel staan de gaven in een ander kader - dat van de opbouw van de gemeente."

Mijn vraag is dan: klopt het dat charismatici zeggen dat je de volheid van het heil via een apart traject van ervaringen moet bereiken? Je moet naar mijn mening ervaringen en geloof niet te snel tegen elkaar uitspelen. Geloof moet voorop gaan, daar ben ik van overtuigd, maar ik ben er ook van overtuigd dat er op dat geloof ervaringen zullen volgen! Maar goed: misschien bedoelt Maris alleen de 'spectaculaire' ervaringen, hoewel dat er niet bij staat. Dat maakt de discussie dus niet duidelijker.

Op zich ben ik het eens met deze formulering van Maris: Als je je toelegt op het persoonlijk verkrijgen van extra's van de Geest, om een rijkere ervaring in het geloofsleven te bereiken, ben je onbijbels en ongeestelijk bezig. Maar ook hier de vraag: is dit toch niet een karikatuur? Doet de meerderheid van de charismatici dit? Herkennen ze zich hierin?

Wat ik wel een goede vraag van Maris vind is de vraag of wij Jezus Christus wel echt kennen.

Tja, en waar sta ik precies als het gaat om de (bijzondere) gaven van de Geest? Dat is een vraag die ik mezelf nog steeds stel, en die ik me ook wel wil blijven stellen. Niet dat ik nu zo nodig positie en stelling moet innemen, maar ik wil wel graag weten wat nu wel en wat niet Bijbels is. En daarbij merk ik bij mezelf dat naarmate ik meer lees, meer bijbelstudie doe, en ook door het bijwonen van bepaalde bijeenkomsten, ik genuanceerder ben geworden. En ook dat ik soms terug moet komen op standpunten die ik eerder had.

Zo heb ik een tijdje op het standpunt gestaan dat de tijd van de bijzondere gaven voorbij zou zijn. Dat het iets was ten tijde van het afronden van de canon van het NT. Toch ben ik daar op terug gekomen. Belangrijk daarbij is hoe 1 Kor 13:8-13 uitgelegd moet worden:

Want wij kennen ten dele en wij profeteren ten dele, maar wanneer het volmaakte is gekomen, zal wat ten dele is, te niet gedaan worden. ... Want wij kijken nu door een spiegel, wazig, maar dan van aangezicht tot aangezicht, nu ken ik ten dele, maar dan zal ik kennen zoals ik ook gekend ben. (1 Kor 13:9-10,12)

Het volmaakte betekent: het complete, het volgroeide. Nu zie ik nog niet van aangezicht tot aangezicht. Dat moet nog komen: wij zullen Hem zien zoals Hij is (1 Joh 3:2).

Tegelijk betekent dit niet dat daarmee alles is gezegd; er blijven vragen waar ik nog geen antwoord op heb. Wel is mij duidelijk dat deze gaven niet aan iedere christen gegeven worden: de Heilige Geest deelt uit aan ieder afzonderlijk zoals Hij wil (zie 1 Kor 12:11). Tegelijk roept de Bijbel ons op om te streven naar de geestelijk gaven/uitingen (1 Kor 14:1), vooral naar het profeteren, want dat sticht de gemeente. En uiteindelijk gaat het erom dat door de gaven Christus verheerlijkt wordt.