En de zee was niet meer...

Gisteren - tweede paasdag - zijn we met het gezin naar Urk geweest. We waren daar nog nooit geweest. Omdat we zelf oorspronkelijk uit een visserdorp komen (ikzelf geboren en getogen, mijn vrouw alleen getogen), leek het ons wel leuk om de sfeer te proeven van een ander vissersdorp. En inderdaad herkenden we veel: de smalle straatjes en steegjes, de manier waarop de huisjes tegen elkaar gebouwd zijn, de geur van de haven, het gekrijs van de meeuwen, de auto's vlak langs het water geparkeerd, de groen geschilderde geveltjes. En toch ook weer een heel eigen sfeer: je merkt dat Urk een grotere haven heeft, met zeewaardiger schepen. Het uitzicht over het IJsselmeer is weids. Urk heeft een vuurtoren(tje). Ik had een beetje een eiland gevoel. In de zomer van 2004 waren we met ons gezin op Terschelling en toen zijn we ook in het stadje West-Terschelling geweest (waar je aankomt met de boot). De sfeer van toen kwam bij me boven.

Ook de kinderen hebben genoten. Mijn oudste twee zoontjes en ik zijn nog in de vuurtoren geweest en hebben boven van het uitzicht genoten. Het was schitterend helder weer; je kon Enkhuizen - 24 kilometer verderop - zien liggen. Verder hebben we langs de haven gestruind en toen binnendoor, door de straatjes, weer terug.

Ten slotte zijn we nog bij het vissersmonument geweest. Bij dat monument staan allemaal namen vermeld van mensen die zijn omgekomen op zee. Aangrijpend. Er staat een beeld van een vrouw die nog een laatste blik werpt naar de zee terwijl ze naar huis keert in het besef dat haar man en zoons nooit meer terug zullen keren. Ik werd getroffen door de tekst uit Openbaring 21 die op dat monument staat: ... en de zee was niet meer ... Wat moet die tekst voor die vrouwen en kinderen die hun mannen en zoons en broers nooit meer terug hebben gezien een diepe betekenis hebben!