De kracht van Pinksteren

Afgelopen zondag was het Pinksteren. Over heel de wereld stonden christenen stil bij de uitstorting van de Heilige Geest, zoals dat in Handelingen 2 wordt beschreven. 10 dagen na Jezus' hemelvaart, op het Pinksterfeest, in een overvol Jeruzalem, begint het.

Ik heb me erover verbaasd hoe klein het allemaal begon. Lees maar mee (ik citeer uit de Herziene Statenvertaling):

En toen de dag van het Pinksterfeest vervuld werd, waren zij allen eensgezind bijeen. En plotseling kwam er uit de hemel een geluid als van een geweldige windvlaag en dat vervulde heel het huis waar zij zaten. En er werden door hen tongen als van vuur gezien, die zich verspreidden, en het zette zich op ieder van hen. En zij werden allen vervuld met de Heilige Geest en begonnen te spreken in andere talen, zoals de Geest hun gaf uit te spreken. (Handelingen 2:1-4)

Ik ben er eigenlijk altijd vanuit gegaan dat wat hier in deze 4 verzen staat, zichtbaar was voor iedereen. Maar dat is helemaal niet zo. Wat hier gebeurt, was in eerste instantie nog niet zichtbaar voor de inwoners van Jeruzalem.

Als we even terugbladeren naar het vorige hoofdstuk, dan krijgen we een beeld van de plaats waar de discipelen zich bevonden:

Toen (na Jezus' hemelvaart) keerden zij terug naar Jeruzalem, van de berg die de Olijfberg genoemd wordt, die vlakbij Jeruzalem is en daar een sabbatsreis vandaan ligt. En toen zij in Jeruzalem gekomen waren, gingen zij naar de bovenzaal en bleven daar, namelijk Petrus en Jakobus en Johannes en Andreas, Filippus en Thomas, Bartholomeüs en Mattheüs, Jakobus, de zoon van Alfeüs, en Simon Zelotes, en Judas, de broer van Jakobus. Dezen waren allen eensgezind volhardend in het bidden en smeken, met de vrouwen en Maria, de moeder van Jezus, en met Zijn broers. En in die dagen stond Petrus op in het midden van de discipelen en sprak (er was nu een groep bijeen van ongeveer honderdtwintig personen). (Handelingen 1:12-15)

Het betreft dus slechts een groep mensen van zo'n 120 personen die zich daar bevinden. Wat opvalt is wat ze aan het doen zijn: ze zijn al 10 dagen eensgezind aan het bidden en smeken voordat de Heilige Geest wordt uitgestort. Ze hadden Jezus' bevel goed begrepen:

En toen Hij met hen samen was, beval Hij hun dat zij niet uit Jeruzalem weg zouden gaan, maar de belofte van de Vader zouden verwachten, die u, zei Hij, van Mij gehoord hebt; want Johannes doopte wel met water, maar u zult met de Heilige Geest gedoopt worden, niet lang na deze dagen. Zij dan die samengekomen waren, vroegen Hem: Heere, zult U in deze tijd voor Israël het Koninkrijk weer oprichten? En Hij zei tegen hen: Het komt u niet toe de tijden of gelegenheden te weten die de Vader in Zijn eigen macht gesteld heeft, maar u zult de kracht van de Heilige Geest ontvangen, Die over u komen zal; en u zult Mijn getuigen zijn, zowel in Jeruzalem als in heel Judea en Samaria en tot aan het uiterste van de aarde. (Handelingen 1:4-8)

Jezus' opdracht was dat ze de belofte van de Vader moesten verwachten! Niet afwachten, maar actief verwachten, er naar uitzien. Dat blijkt: vers 14 heeft het dan ook over bidden en sméken! (Iets om over na te denken: hoeveel verwacht ik van God en hoe laat ik dat zien?)
Wat ook opvalt is hoe Jezus de belofte van de Vader typeert. Hij zegt: 'U zult de kracht van de Heilige Geest ontvangen, Die over u komen zal; en u zult Mijn getuigen zijn'.

Tja en dan begint het wel heel klein, maar de kracht van de Heilige Geest wordt al snel duidelijk als Petrus opstaat en hij Christus gaat prediken. Overigens: alleen al het feit dat hij opstaat om te prediken getuigt van de kracht van de Geest. Petrus getuigt van zijn Heer en 'ongeveer drieduizend zielen werden er op die dag aan hen toegevoegd'. Wat een wonder! Wat een doorbraak!

Wat ik nu zo bijzonder vind is hoe God werkt via het principe 'zwak is machtig' (2 Korinthe 12:10b). Het begint zo klein: 120 mensen, maar binnen een dag zijn het er meer dan 3000! Dat ligt niet aan de discipelen, niet aan Petrus, maar aan de kracht van de Heilige Geest, die de wereld overtuigt van zonde, gerechtigheid en oordeel (Johannes 16:8).

Er zijn twee valkuilen in het geloof: ten eerste zit het er bij ons van nature in dat we dingen zelf willen doen. En dan kan het zomaar gebeuren dat we denken dat we zelf God wel kunnen dienen. Dan lijkt het heel mooi, maar ondertussen bedriegen we onszelf. Dat is vertrouwen op eigen kracht.
De andere valkuil is dat we er helemaal geen vertrouwen in hebben. Dat we denken dat het toch nooit goed komt.
In beide gevallen moeten we naar Christus toe en het helemaal van Hem verwachten. Niet afwachten, maar actief verwachten. Hij heeft de belofte van de Vader gekregen en wil die aan ons geven: de Heilige Geest, die ons wil vernieuwen van dag tot dag.

Laten wij het in deze tijd, net als de discipelen 2000 jaar geleden, ook volledig van Hem verwachten!