Met de mond belijdt men tot behoudenis

Hoe kijk jij tegen de belijdenissen aan? Beschouw je ze als stoffig, of vind je ze juist waardevol?

Er is een tijd geweest waarin ik maar weinig moest hebben van de belijdenissen. Ik vond ze maar stoffig, niet meer van deze tijd, ja zelfs belemmerend voor mijn geloof. Ik had het idee dat ik door de belijdenissen niet bij de Bijbel uitkwam. Ook kon ik er niet tegen als iemand een vraag beantwoordde met een stukje uit de Catechismus, in plaats van met een bijbeltekst. Zo kreeg ik een bepaalde aversie tegen de belijdenissen.

In de afgelopen twee jaar heb ik veel bijbelstudie gedaan. Diverse onderwerpen als de Drie-eenheid, de uitverkiezing, de (kinder)doop, de rechtvaardiging door het geloof in Christus etc. heb ik bij de kop gehad. Ik was een beetje eigenwijs: pas nadat ik zelf bijbelstudie had gedaan dacht ik: "Laat ik eens kijken wat de belijdenissen daarover zeggen." En hoewel anders geformuleerd bleken daar dezelfde prachtige dingen in te staan. Op een bepaalde manier was het een feest der herkenning.

Zo kwam ik er dus achter dat ik een verkeerde kijk had op de belijdenissen. Niet de belijdenissen zijn het probleem, maar de manier waarop je ermee omgaat. En een dieper probleem voor mij was dat ik lange tijd de Bijbel heb dichtgelaten. Pas toen ik bijbelstudie ging doen, gingen de onderwerpen die ik noemde echt voor me leven. Ik doorleefde ze als het ware. En die doorleefdheid ben ik daarna ook in de belijdenissen tegengekomen.

Ik ben van plan om op mijn blog de komende tijd aandacht te geven aan de verschillende belijdenissen die de kerk in de loop der eeuwen heeft geformuleerd. Het is mijn bedoeling om daarbij zoveel mogelijk de Bijbel zelf aan het woord te laten. Het hoofddoel is echter niet om droge feitenkennis te geven, maar om via de belijdenis als vertrekpunt, de lamp van Gods Woord te laten schijnen en zo zijn Naam groot te maken.