Liefde en lijden

Vandaag was ik aan het lezen in het boekje Het probleem van het lijden van C.S. Lewis (ook wel bekend als Gods Megafoon). In het hoofdstuk Gods goedheid laat hij dan zien dat als wij moeten lijden dat niet tegenstrijdig is met Gods goedheid. Lewis laat dat heel mooi zien aan de hand van het voorbeeld van een kunstschilder:

Als een schilder iets voor kind tekent om het bezig te houden, zal hij niet al te veel moeite doen; hij zal het al gauw goed vinden, al is het niet precies wat hij bedoelde. Maar voor zijn mooiste doek, zijn levenswerk - het werk waar hij, zij het op een andere manier, net zoveel van houdt als een man van zijn vrouw of een moeder van haar kind - daarvoor spant hij zich eindeloos in - en daarmee zou hij het schilderij, als het voelen kon eindeloos kwellen. We kunnen ons voorstellen dat een schilderij met gevoel, nadat het voor de tiende keer is uitgeveegd en afgekrabd en weer opgezet, wenst dat het niet meer dan een losse krabbel zou zijn die in een paar tellen klaar is. Zo is het ook begrijpelijk dat wij wensen dat God een minder glorieuze en veeleisende bestemming voor ons had ontworpen; maar dan vragen we niet om meer, maar om minder liefde.

Lewis laat zo het verschil zien tussen wat hij noemt Vriendelijkheid en echte Liefde. Vriendelijkheid, daar zit een bepaalde onverschilligheid in. Maar Liefde verlangt er ook naar om ons meer en meer beminnenswaardig te maken:

De vraag hoe het menselijk lijden te rijmen is met het bestaan van een God die liefheeft, is alleen onoplosbaar zolang we het woord 'liefde' oppervlakkig interpreteren en de zaak beschouwen alsof de mens het middelpunt van alles is. De mens is niet het middelpunt. God bestaat niet terwille van de mens. De mens bestaat niet omwille van zichzelf. 'Gij hebt alles geschapen, en om uw wil was het en werd het geschapen.' Wij zijn niet allereerst gemaakt om God lief te hebben (hoewel we ook daarvoor gemaakt zijn), maar opdat God ons kon liefhebben, opdat wij wezens worden waarover de goddelijke liefde zich kan verheugen. Wensen dat God Zich met ons tevreden zal stellen zoals we nu zijn, is wensen dat Hij zal ophouden God te zijn. Omdat Hij is wie Hij is, moet zijn liefde wel belemmerd en afgestoten worden door bepaalde smetten op ons huidige karakter; omdat Hij ons al liefheeft, moet Hij zich inspannen om ons beminnenswaardig te maken.