Hernieuwde motivatie en goede voornemens

In de periode voor de vakantie merkte ik bij mezelf dat ik het moeilijk vond om me op God te richten. Ik wilde wel, en ik las ook wel Bijbel (ik volgde trouw mijn leesrooster), luisterde naar preken in de auto, bad ook, maar op de een of andere manier werd er ontzettend aan me getrokken om andere dingen te doen zoals TV kijken. Als ik dan ‘s avond thuis kwam uit het werk, dan voelde ik een verlangen in me – niet naar God, maar naar de film die er die avond zou zijn. Maar zo’n film bevredigde uiteindelijk niet. Ik zocht naar een soort instant-verzadiging, en heel even heb je dat gevoel, maar al snel voelde ik me weer leeg. En het lukte me ook niet om daar verandering in te krijgen.

Tijdens mijn vakantie in Noord-Bretagne ben ik op een avond een wandeling gaan maken op het strand, langs het water. Heerlijk was dat! Prachtige rotspartijen. Het geruis van de branding in mijn oren. Slechts enkele andere mensen op het strand. De zon die langzaam onder gaat. En die golven die maar blijven komen. Ik heb toen al lopend, zachtjes, maar wel hardop, tot God gebeden, met Hem gepraat. En ik heb Hem over mijn lege gevoel verteld. Ik heb Hem over mijn zonde van het verlangen naar God-vervangers verteld en mijn schuld beleden. Ik heb gezegd dat ik wel wil veranderen, maar dat het me niet lukte. Ik bad om kracht, om motivatie, om verlangen naar God zelf.

Achteraf is die avond een keerpunt geweest. Niet dat er spectaculaire dingen gebeurden. Nee, maar wel een bewustwording van de grootheid van Gods genade, en dat is eigenlijk heel spectaculair! Ik voelde me leeg, ik voelde me schuldig, ik voelde me verwerpelijk voor God. Wat het avondmaalsformulier omschrijft als ‘een afkeer hebben van jezelf’. Maar God liet me zien dat zijn genade zoveel groter is dan mijn zonde en schuld. Die golven die maar bleven komen – ik zag ineens heel helder dat Gods genade net zo is. Gods genade houdt niet op, er is altijd meer, zoveel genade als water in de oceaan. Er is bij God altijd genade genoeg om mij te vergeven, mij schoon te wassen, en mij te vullen met verwondering over en liefde voor Hemzelf. Op zich is dit beeld van Gods genade voor mij niet nieuw. Aad Kamsteeg heeft er ook wel eens over geschreven geloof ik. Toch kan zo’n beeld soms met vernieuwde kracht bij je binnenkomen. Dat gebeurde er toen op die avond op vakantie.

Ik ben toen in mijn vakantie ook (weer) gaan lezen in het boek Vechten voor vreugde van John Piper. Ik had dat boek al bewust meegenomen, omdat ik hoopte dat het me zou motiveren om me weer meer op God te richten. En dat deed/doet het ook! (Ik ben er nog mee bezig). Het boek gaat over hele praktische dingen als Bijbellezen, meditatie, en gebed. En het geeft handreikingen hoe je dat een plaats kan geven in je leven. Nu heb ik ruim twee jaar geleden al eens een serie artikeltjes over het hoofdstuk De waarde van Gods Woord in de strijd voor vreugde geschreven op deze weblog en omdat ik het zo waardevol vind, wil ik die serie de komende tijd herhalen. Ik bid dat het jou net zo mag motiveren en stimuleren als mij om je leven te richten op God.

Concreet heb ik mezelf voorgenomen de Bijbel met meer aandacht te lezen, in het besef dat het een ontmoeting is met de Heer van de Schriften: Jezus Christus zelf. Daarnaast wil ik meer tijd maken voor gebed, waarbij ik ook wil nadenken over wat ik concreet zal bidden. John Piper schrijft dan ook over biddend bijbellezen. Zo aan het begin van het kerkelijk seizoen is het niet verkeerd om een paar goede voornemens te hebben! En zo hoop ik dat ik mag groeien in de omgang met God, in wat de Engelsen zo mooi ‘the communion with Christ’ noemen.